Inburgeren

Mijn nieuwe huis.

Vorige week vrijdag hadden we afgesproken om het Zomba plateau op te gaan. Nanda en Len, een Nederlands stel uit Blantyre en 3 Engelse verpleegsters die daar een oriëntatie doen in het ziekenhuis. Er was een huisje geregeld met 10 bedden, een compleet ingerichte keuken en een open haard. Altijd een stuk beter dan 2 krukjes en een matras op de grond.

Het huis op het Zomba plateau

Zomba ligt aan de voet van een plateau en ons huisje was 10 km van het dorp, stijl naar boven. Jammer genoeg regende het en zagen we niet veel van de omgeving. In het huisje kwamen regelmatig verkopers met aardappels, moerbeien, Japanse wijnbes en zelfs aardbeien. ´s Avonds lekker bij het openhaardje zitten kletsen en de volgende dag was het droog en konden we van het uitzicht over Zomba genieten en een wandeling van een paar uur maken naar een watervalletje. Zondag terug en na een kop oploskoffie in mijn huis vertrok de club naar Blantyre en werd ik verhuisd naar mijn nieuwe huis in de buurt van de gevangenis. Nog steeds alleen met 2 krukjes en een matras met muskietennet, maar woensdag was er een truck van de gevangenis door VSO van brandstof voorzien en kon ik in Thyolo (± 100 km) meubels ophalen. Daar bleek alleen een koelkast en een bed te zijn, maar gelukkig had ik gehoord dat bij Nanda een compleet meubilair was opgeslagen. Na wat bellen en wachten kon ik met een volledige lading naar Zomba terug. Ik heb nu ook een eettafel met stoelen, 2 banken en een leunstoel. Het meest in mijn nopjes ben ik nog met de koelkast. Kan ik een koude Carlsberg drinken, want Heineken heeft hier de slag om Afrika verloren. Overal Carlsberg en Heineken heb ik nog niet gezien.

Deze week heb ik ook twee gevangenissen in de buurt bezocht waar al op vrij grote schaal aan land- en tuinbouw wordt gedaan. Op mijn weg naar het Malawi Prison Service hoofdkwartier, waar mijn kantoortje is, loop je langs de maximum security prison. Een lelijk oud gebouw met veel prikkeldraad dat associaties oproept met de kampen en waaruit een doorlopend  gemompel opstijgt. Het geluid van veel mensen in een te kleine ruimte. De gevangenissen die ik bezocht waren heel anders. Op één terrein was een grote visvijver en rijstvelden en de gevangenen waren zoete aardappels aan het planten. Ze waren duidelijk op hun gemak en goed gevoed. In een rustpauze kreeg iedereen een stuk rietsuikerstengel. Het volgende bezoek was een nog grotere verrassing. Een open gevangenis, geen hekken of zo, maar 250 ha land waarvan 80 ha met mais en cassave. De omstandigheden waren naar onze maatstaven niet heel goed. Te veel mensen, slecht sanitair en maar 1 pomp voor 300 mensen. Iedereen  was wel bezig, met water halen, in de tuin werken  of aan het schoonmaken. Overal werden groenten gekookt in blikjes op kleine vuurtjes. Het grootste deel van wat de tuinen opleveren wordt inderdaad als aanvulling op het gevangenisdieet gebruikt. Alles is dus net weer even anders dan ik me had voorgesteld, maar de eerste indruk is zeker niet negatief. Wel jammer dat ik nog geen toestemming heb om foto´s te maken op de gevangenis terreinen.

Nu ik een koelkast en extra bedden heb brengt VSO volgende week twee Engelsen bij me onder; een verpleegster en een verpleger, die vlak in de buurt in Zomba Hospital hun oriëntatie doen. Wel gezellig lijkt me.

Naar Zomba.

Zaterdag zou ik om 9 uur worden opgehaald om naar Zomba te vertrekken. Uiteindelijk kwam er een auto van de Malawi Prison Service om half elf met een chauffeur en Patrick de Oegandese VSO-er die al in Zomba bij de prison werkt. Na wat administratie, er moest nog een huurcontract worden getekend, werd me duidelijk dat ik alleen terug moest, met de chauffeur: Emanuel. Ik kreeg nog wel een matras en een waterfilter van VSO mee, eerder hadden we al een muskietennet, EHBO-doos en strijkijzer gekregen. In Lilongwe moesten nog een aantal zakken mais worden afgegeven bij 2 gevangenissen en ik moest nog één en ander aan inboedel kopen. Borden, bestek, pannen en mondvoorraad voor het weekend. Uiteindelijk reden we om ongeveer half 2 weg uit Lilongwe.

Het was een mooie weg. Relatief rustig met veel stalletjes langs de weg vooral in de buurt van de steden. Het landschap is mooi glooiend en heel groen op dit moment. De weg zelf is voor een deel de grens met Mozambique, links Malawi, rechts Mozambique, kilometers zonder zichtbare grensafscheiding. Rond Zomba zijn wat meer bergen. Onderweg zag ik veel kleine moskee ’s ook in dorpjes. Toen ik daarna vroeg hoorde ik dat dat komt omdat één van de oud presidenten Moslim was.

Het was al bijna donker, toen we om half zeven bij mijn huis aankwamen. Ik had gevraagd of er elektriciteit was en dat was er, er zaten alleen geen gloeilampen in de fitting. Die moesten in het donker worden ingedraaid. Het is een nieuw huis en het is nog niet helemaal klaar. Overal nog bouwmateriaal en stukken niet geschilderd. Nou daar werd aan gewerkt ik kon tijdelijk onderdak krijgen in een ander huis van dezelfde eigenaar in Zomba.

Voorlopig dus een beetje primitief onder gebracht in Zomba, Zonder meubels e.d., maar ik heb gister weer wat inkopen kunnen doen met de chauffeur van de baas en ik kan nu wel uit de voeten.

Het tijdelijke onderkomen

Vandaag een ronde voorstellen, te beginnen bij het hoofd van de Landbouw afdeling. Die had het idee dat ik voor technisch onderwijs kwam. De communicatie verloopt niet altijd soepel. Ik kreeg ook meteen een preek dat ik niet moest denken dat ik de baas van het project was, ik was er alleen om te adviseren. Blijkbaar is er vorige week een kleine aanvaring geweest met een andere volunteer. Een goede waarschuwing. Gelukkig kan ik een beetje gebruik maken van de goodwill die Yvonne hier heeft na haar HIV/aids project in 2009. Zij werkte hier ook voor VSO en via Hans en Hanny heb ik met haar kennis gemaakt, zij woont ook in Amersfoort. Toen ik zei dat ik haar ontmoet had kreeg ik ‘big smiles’. Er is voor mij een klein kantoortje vrij gemaakt met een goed bureau en een internet verbinding dus we kunnen aan het werk. Alleen nog even bedenken wat we het beste kunnen gaan doen. Ik ben maar begonnen de email adressen van alle VSO-ers in mijn contacten op te nemen.

Volgende week het eerste bezoek aan de eerste tuin van het project. Om op een positieve noot te eindigen: het Afrika programma van de BBC komt hier via de FM prima binnen. Wie heeft er dan nog de Wereldomroep nodig.

 

Mijn kantoortje

De In Country Training.

Zondagmiddag kwamen we aan op het vliegveld van Lilongwe na een prima vlucht via Nairobi en Lusaka. Het is hier midden in de regentijd en de mais staat zo´n anderhalve meter hoog. Alles is groen. Lilongwe is een Afrikaanse stad, maar heel rustig. Niet heel veel verkeer en zeer ruim opgezet. We hebben nog niet veel gelegenheid gehad op onderzoek uit te gaan want het programma is vol. Er zijn praktische zaken te regelen als een nieuwe Sim kaart, een bankrekening openen en een id kaart maken. We hebben ook nog een bezoek aan de dokter gebracht die ons een malaria behandeling meegaf. Kan je vast pillen nemen als je niet snel bij een ziekenhuis kunt komen.

De groep is een gemêleerd gezelschap van 15 vrijwilligers en 2 ´aangetrouwden´. De meerderheid is Engels, maar er is ook een Oegandese, 2 Shrilankanen, een Portugese, een Amerikaanse en 2 Filipijnsen van de partij. Er is een Engelse nurse/trainer, die al 2 keer eerder in Malawi voor VSO heeft gewerkt en een echtpaar dat net als ik heel vroeger in Kenya hebben gezeten. Verder is de groep gemiddeld zo rond de 30 en voor het grootste deel met een medische achtergrond (verpleegsters, vroedvrouw). We zijn ondergebracht in een eenvoudig hotel, waar geen alcohol geschonken wordt, het is van een islamitische eigenaar. Dat was wel even een schok voor een aantal Britten, maar er is een Supermarkt om de hoek waar behalve bier goede lokale rum, gin en wodka te krijgen is. (Problem solved)Ik deel mijn kamen met Rob een Engelse verpleger.  Het eten is prima vooral de curries en Naan zijn prima.

Zoals gezegd is het trainingsprogramma intensief maar afwisselend. We hadden levendige introducties in de Malawische cultuur en hoe om te gaan met het onderwerp ‘gender’. We kregen informatie over de gezondheid risico’s. Er is veel malaria, de HIV besmettingsgraad is 10%, maar de grootste risico’s zitten in de verkeersongelukken en het ontbreken van adequate hulp bij b.v. een hartaanval. Verder hebben we de eerste taal lessen gehad. Chichewa heeft wel iets van Swahili en is aanmerkelijk eenvoudiger en leuker als Passah Lao. We kregen informatie over de veiligheid situatie o.a. met het oog op de naderende verkiezingen. Er waren ook een paar uitermate saaie en lange presentaties over financiële procedures, rapporteren e.d. ‘Death through Powerpoint’ zei een van de Engelse verpleegsters. De informatie die we kregen over het werk zelf was nuttig. Nog steeds is het niet helemaal duidelijk wat er van mij verwacht wordt, maar het programma team, maakt een prettige, professionele indruk.

’s Avonds is het gezellig; er wordt veel gepraat, ook omdat we lang op het eten moeten wachten. We zijn een avond naar een rasta café geweest waar op de waranda naar live muziek werd geluisterd en de geneugten van de waterpijp ten volle werd genoten. Niet door de VSO-ers, hoor. De eerste avond hadden we ook een feest bij een vrijwilliger thuis, met veel andere vrijwilligers, vanavond nog een gezamenlijk diner en gister waren we bij een volleybalwedstrijd tussen het VSO-team en een team van de Universiteit van Califonia, die hier een uitgebreid medisch programma heeft. VSO won.

Zaterdag vertrek ik naar Zomba. De afspraak is dat ik om 9 uur wordt opgehaald door een auto van de Malawi Prison Service. De Oegandese VSO-er die daar al werkt komt mee en na de boodschappen gaan we naar het zuiden.