Parade.

Vlak voor de verkiezingen in mei, deed de vorige President de belofte om meer dan 700 nieuwe gevangenbewaarders aan te stellen. Om te voorkomen dat die belofte na de verkiezingen ongedaan gemaakt zou kunnen worden werd er snel gehandeld. In een week tijd werden meer dan 10,000 belangstellenden geïnterviewd en kort daarop werd de opleiding van 760 rekruten gestart. De accommodatie was eigenlijk ontoereikend, maar met tenten als lokalen, nood-wc’s en extra watervoorziening werd het opleidingscentrum geschikt gemaakt. De opleiding duurt 6 maanden en is op militaire leest geschoeid.

In februari zwaaiden de rekruten af en werd hun opleiding afgerond met een grote parade in het stadium van Blantyre in aanwezigheid van de President van Malawi Prof. Peter Mutharika de opperbevelhebber van MPS.

Het leek me leuk om eens mee te maken. Hoewel ik mij in een stadion niet erg thuis voel, had ik snel een plaatsje op de tribune gevonden. Hoewel ik me zeer onopvallend gedroeg werd ik toch na een kwartiertje opgehaald om op de hoofdtribune tussen genodigden van het leger, de politie en de MPS te komen zitten. Wel een betere plek. Ik ben geen grote liefhebber van militaire parades, maar ik moet zeggen dat het indruk op me maakte. Ten eerste vullen 760 mensen een voetbalveld heel aardig, maar het exerceren was tot in de finesses geoefend. Daar moet heel wat tijd van de opleiding aan besteed zijn. Als er net zoveel tijd aan mensenrechten is besteed, zit dat wel goed, zal ik maar zeggen. Gelukkig krijgt het geheel toch wel een Afrikaans tintje door de reacties van het publiek dat luid juicht bij bijzondere verrichtingen op het veld. Ook de zeer gedisciplineerde band droeg daaraan bij door op een onverwacht moment, vlak voor de President, letterlijk uit de band te springen en uitbundig te gaan dansen met de instrumenten boven het hoofd of in het gras.

Er liep ook een bewaarder op het veld om alle hoedjes petten en bladmuziek die tijdens het exerceren gevallen waren op te rapen. Voor de rekruten moet het zwaar geweest zijn. Het was een heel matige dag wat weer betreft, bewolkt en niet warm, maar aan het eind van de 4 uur durende ceremonie werden de flauwgevallen deelnemers in bosjes afgevoerd. Ik heb er zeker 20 zien gaan, geen erg spectaculair begin van je carrière lijkt me.

Dat de vaardigheid van het exerceren wel een beetje slijt kon je zien bij het decoreren van een stuk of 20 oudgedienden. Dat kwam heel wat rommeliger over en er werd hier en daar zelfs uit de pas gelopen. Na het vertrek van de President, de Ministers en hun gevolg werd het geheel een stuk informeler met dansen op het veld, felicitaties en veel foto’s maken. Het deed me een beetje aan de aankomst van de avondvierdaagse denken.

De gedelegeerden uit Zambia en Namibië gaan op de foto..

Al met al was het voor mij een leerzame gebeurtenis en leuk om te merken dat je een beetje deel van de gemeenschap begint uit te maken. Het komt mij wel voor dat de plaats van het gevangeniswezen binnen een militaire structuur niet de meest ideale situatie is en dat daardoor de concentratie op het doel: bewaren en rehabiliteren van gevangenen wel eens wat op de achtergrond raakt.

Er waren ook wat gevangenen aanwezig.