De bruiloft van Thijs en Laura

Het eind van de Nederlandse vakantie komt in zicht. Het hoogte punt was natuurlijk de bruiloft en het familiefeest eromheen. Ik heb beloofd iets over die bruiloft te vertellen en wat lijnen te trekken met het huwelijk in Malawi vlak voor mijn vertrek.

Een belangrijk verschil was dat het huwelijk van Thijs en Laura op een andere dag werd voltrokken dan het werd gevierd. Op dinsdag 19 gingen we met ouders en getuigen in de tram naar een stadsdeelkantoor in Den Haag. Daar werd in een minuut of 20 het huwelijk gesloten en het trouwboekje uitgereikt door een gemeente ambtenaar. Een simpele, efficiënte formaliteit gevolgd door een lunch in het huis van Thijs en Laura. Er was champagne en er was een lekker zelfgemaakt eten.

Het grote feest was de zondag erna in een klein theater in Den Haag. Een leuke locatie waarvan we de twee zalen 's morgens ervoor werd versierd met ballonnen, een cadeautafel en bloemen. Het belangrijkste verschil met Malawi was wel dat alles tot in de finesses door Thijs en Laura was bedacht en geregeld. Ze kregen daarbij o.a. veel steun van de zus van Thijs die als ceremoniemeester een prima job deed. Alles was heel precies voorbereid. Er werd begonnen met een wederzijdse trouwverklaring, waarna de aanwezigen een roos met een kaartje met een persoonlijke wens naar het paar gooide. Je kunt wel zeggen dat kosten nog moeite gespaard waren, ook tot in de kleinste details. Er stonden bijvoorbeeld glaasjes op tafel met speciaal gemaakte M&M’s met de namen en een heel klein fotootje van het bruidspaar. Er was dus niet op een kleintje gekeken. Ik schat dat de kleding en schoenen van Thijs en Laura ongeveer evenveel hebben gekost als de hele bruiloft in Malawi.

Het was erg leuk dat de hele familie van Felice, inclusief de hele Deense tak aanwezig was. Er was een combinatie gemaakt met het jaarlijkse familie weekend en er waren huisjes gehuurd in Kijkduin. Toen we ons na het versieren naar die huisjes gingen om ons te verkleden zagen we het verkeersinfarct van terugkerende strandgangers. Het koste een uur om van de parkeerplaats af te komen, dus we besloten maar in de feestkleding op de tandem te gaan. Het transport was dus ook hier een struikelblok.

Er werd van de feestgangers ook actieve participatie verwacht. Er waren speeches, een quiz, een kleine playbackshow en een speciaal lied. Alles om Laura en Thijs wat beter te leren kennen en een beetje in de maling te nemen. De Elschot familie had een lied gemaakt. Een oud Zuid-Afrikaans wijsje en een sterke tekst speciaal over Laura.

De voorbereiding in de vakantiehuisje ging er heftig aan toe, maar het resultaat was prima.





Er was natuurlijk meer dan voldoende voedsel en drank. De catering werd verzorgd door de vegetarische slager (wat slacht zo’n slager eigenlijk?) en was erg lekker. Sommige Denen hadden niet door dat ze, uit milieu overwegingen, namaak vlees kregen.

 

Zelf vond ik het erg leuk om een aantal jongelui weer eens te spreken die als kind bij ons over de vloer kwamen en die nu meestal de studie afgerond hadden en waarvan er een aantal duidelijk toegetreden waren tot de gelederen van de Young Urban Professionals. Tot slot was er gelegenheid tot dansen. De kinderen uit Denemarken stalen daarbij de show. Op het podiumpje konden ze zich helemaal uitleven. Ze hadden daarbij zoveel plezier dat iedereen daar erg van genoot. Felice en ik dus op de tandem terug. In Amersfoort nu nog inpakken en terug naar Malawi op zaterdag.

De bruiloft van Peter en Miriam

Deze maand ben ik terug in Nederland voor vakantie en de bruiloft van mijn dochter Laura op 19 mei. Het lijkt mij leuk om de bruiloft van mijn vriend Peter en zijn vriendin Miriam, die vlak voor mijn vertrek trouwden, te vergelijken met een Nederlandse bruiloft. Peter trouwde op 2 mei, de dag voor mijn vertrek, maar de week ervoor was de Bridal Shower. Een blijkbaar Amerikaanse gewoonte om met alleen vrouwelijke gasten te feesten en geld op te halen voor het grote feest. Een ceremoniemeester leidde de hele operatie waar het weer voornamelijk draaide om het dansen en daarbij het gooien met bankbiljetten. "Die grijze met die baard die hier rondscharrelt is ook een vrouw", zei de ceremoniemeester. Het was daar druk, op het hoogtepunt wel 300 vrouwen, de diskjockey en ik om foto’s te maken. Er werden ook per opbod verschillende zaken verkocht: wasmanden, lepels, snoep, lolly’s en een soort fruitmanden met etenswaar. Er stond een lange rij vrouwen om groot geld te wisselen als de kleine biljetten om rond te strooien een beetje op raakten. Tegen het eind kwam Peter binnen, met een boeketje, om Miriam openlijk ten huwelijk te vragen.

Het grootste verschil met een Nederlandse bruiloft is wel dat hier alles werd voorbereid door een commissie. Die alles regelden met een budget, verschillende vergaderingen en een voorzitter en penningmeester. Dat betekent wel dat het bruidspaar alle invloed op wat er gebeurt uit handen geeft. Alles wordt door de commissie op Malawische manier geregeld, vaak niet helemaal op tijd en geheel volgens de algemeen geldende mores.

Volgens die mores mocht de dag vòòr de bruiloft niet in het eigen huis worden doorgebracht. Peter had gevraagd of hij met zijn twee getuigen in mijn huis mocht slapen; voor eten werd gezorgd. Ik had graag gekookt en dat was achteraf beter geweest want ze waren het eten voor ons vergeten en brachten uiteindelijk om half 10 ongekookte rijst, wat stukken kip, een ui en wat tomaten. Daar hebben we toen maar iets van geïmproviseerd en als feestelijke afsluiting mijn zelfgemaakte ijs uit de diepvries opgemaakt.

De volgende morgen vroeg een leenauto opgehaald die nog van brandstof voorzien en versierd moest worden. Onderweg kregen we nog een bekeuring voor een band zonder profiel. Na het versieren bleek de benzine niet genoeg om de kerk te halen en bleef de auto een paar kilometer voor de pomp staan. Wilde ook niet meer starten. Dus uiteindelijk een uur of 2 te laat met een onversierde auto naar de kerk.

Daar een leuke dienst in “The Living Waters Church” met muziek en een preek in het Engels, vertaald in Chichewa. Er werd daar ook getekend voor het burgerlijk huwelijk. Op de trap een groepsfoto en toen naar een mooie tuin voor een fotosessie. De foto’s moesten weer zoveel mogelijk volgens vertrouwd recept gemaakt worden. De eigenaar van de tuin wees zelfs precies aan waar de foto’s gemaakt moesten worden en in welke houding.

Na de lunch, de receptie in de aula van een middelbare school in Zomba. Weer veel harde muziek en dansen en met bankbiljetten strooien. De inwendige mens had niet de hoogste prioriteit. De trouwtaart werd ook in stukjes per opbod verkocht en aan het eind van het feest was er voor alle gasten een Fanta en een cakeje. Ik bracht na afloop als chauffeur wat gasten thuis en de volgende dag de auto terug naar de eigenaar. Peter en Miriam heb ik voor mijn vertrek naar het vliegveld in Blantyre niet meer gezien. Die waren, zonder dat ze dit van te voren wisten, voor de nacht ondergebracht in een hotel. Van de trouwfoto’s die ik maakte zal ik een Nederlands fotoboekje laten printen bij het Kruidvat.