De bruiloft van Peter en Miriam

Deze maand ben ik terug in Nederland voor vakantie en de bruiloft van mijn dochter Laura op 19 mei. Het lijkt mij leuk om de bruiloft van mijn vriend Peter en zijn vriendin Miriam, die vlak voor mijn vertrek trouwden, te vergelijken met een Nederlandse bruiloft. Peter trouwde op 2 mei, de dag voor mijn vertrek, maar de week ervoor was de Bridal Shower. Een blijkbaar Amerikaanse gewoonte om met alleen vrouwelijke gasten te feesten en geld op te halen voor het grote feest. Een ceremoniemeester leidde de hele operatie waar het weer voornamelijk draaide om het dansen en daarbij het gooien met bankbiljetten. "Die grijze met die baard die hier rondscharrelt is ook een vrouw", zei de ceremoniemeester. Het was daar druk, op het hoogtepunt wel 300 vrouwen, de diskjockey en ik om foto’s te maken. Er werden ook per opbod verschillende zaken verkocht: wasmanden, lepels, snoep, lolly’s en een soort fruitmanden met etenswaar. Er stond een lange rij vrouwen om groot geld te wisselen als de kleine biljetten om rond te strooien een beetje op raakten. Tegen het eind kwam Peter binnen, met een boeketje, om Miriam openlijk ten huwelijk te vragen.

Het grootste verschil met een Nederlandse bruiloft is wel dat hier alles werd voorbereid door een commissie. Die alles regelden met een budget, verschillende vergaderingen en een voorzitter en penningmeester. Dat betekent wel dat het bruidspaar alle invloed op wat er gebeurt uit handen geeft. Alles wordt door de commissie op Malawische manier geregeld, vaak niet helemaal op tijd en geheel volgens de algemeen geldende mores.

Volgens die mores mocht de dag vòòr de bruiloft niet in het eigen huis worden doorgebracht. Peter had gevraagd of hij met zijn twee getuigen in mijn huis mocht slapen; voor eten werd gezorgd. Ik had graag gekookt en dat was achteraf beter geweest want ze waren het eten voor ons vergeten en brachten uiteindelijk om half 10 ongekookte rijst, wat stukken kip, een ui en wat tomaten. Daar hebben we toen maar iets van geïmproviseerd en als feestelijke afsluiting mijn zelfgemaakte ijs uit de diepvries opgemaakt.

De volgende morgen vroeg een leenauto opgehaald die nog van brandstof voorzien en versierd moest worden. Onderweg kregen we nog een bekeuring voor een band zonder profiel. Na het versieren bleek de benzine niet genoeg om de kerk te halen en bleef de auto een paar kilometer voor de pomp staan. Wilde ook niet meer starten. Dus uiteindelijk een uur of 2 te laat met een onversierde auto naar de kerk.

Daar een leuke dienst in “The Living Waters Church” met muziek en een preek in het Engels, vertaald in Chichewa. Er werd daar ook getekend voor het burgerlijk huwelijk. Op de trap een groepsfoto en toen naar een mooie tuin voor een fotosessie. De foto’s moesten weer zoveel mogelijk volgens vertrouwd recept gemaakt worden. De eigenaar van de tuin wees zelfs precies aan waar de foto’s gemaakt moesten worden en in welke houding.

Na de lunch, de receptie in de aula van een middelbare school in Zomba. Weer veel harde muziek en dansen en met bankbiljetten strooien. De inwendige mens had niet de hoogste prioriteit. De trouwtaart werd ook in stukjes per opbod verkocht en aan het eind van het feest was er voor alle gasten een Fanta en een cakeje. Ik bracht na afloop als chauffeur wat gasten thuis en de volgende dag de auto terug naar de eigenaar. Peter en Miriam heb ik voor mijn vertrek naar het vliegveld in Blantyre niet meer gezien. Die waren, zonder dat ze dit van te voren wisten, voor de nacht ondergebracht in een hotel. Van de trouwfoto’s die ik maakte zal ik een Nederlands fotoboekje laten printen bij het Kruidvat.