Eerste Heilige Communie

Het is vreemd om terug in Zomba te zijn. Er is niets veranderd en alles is anders. Te gast in het huis waar ik twee jaar heb gewoond, niet meer werken voor VSO en een nieuwe plek zoeken in de Malawi Prisons Service, enzovoort. De ontvangst is overal uiterst hartelijk, waarschijnlijk ook door alle presentjes en cadeaus die ik heb meegenomen. De eerste week verliep goed en mijn eigen kleine huishouden is al weer aardig op orde, al mis ik wel de gezelligheid van de laatste tijd toen ik hier met Felice zat. Eén van de eerste dagen werd ik al uitgenodigd om de Eerste Communie van Lucia, het dochtertje van een kennis, bij te wonen. Dus toog ik zondagmorgen samen met John, de nachtwaker, naar de Kathedraal vlak bij mijn huis.

De kinderen die voor het eerst communie deden stonden al klaar, de jongens in zwarte broek en als het even kon een colbert en de meisjes bijna allemaal in smetteloos wit. Het waren zeker meer dan 150 kinderen, een aantal dat in Nederland niet vaak meer wordt gehaald denk ik zo. De kerkdienst verliep soepel en er werd mooi gezongen, maar 3 uur is toch een hele zit voor een verstokte atheïst als ik. De collecte was nog wel bijzonder. Er werd per wijk geld gedoneerd in een offerblok, gedragen door een rij helpers voorin de kerk. De opbrengst per wijk werd later door een catechist voorgelezen. Hierna kwam ook een donatie in natura per wijk. In groepen werden de verschillende gaven naar voren gebracht. Er waren broden, coocking oil, zout, suiker, ik zag een fles wijn, kippen en  geiten, maar ook verse groente als erwtjes, tomaten, aardappels e.d. Dat één geitje (waarschijnlijk Protestants) even wist te ontsnappen en pas weer achter het altaar gepakt kon worden leverde natuurlijk de nodig hilariteit op. Het duurde dus best lang en pas na twaalf uur konden er buiten foto’s genomen worden met de Bisschop, die overigens een aardige en open indruk maakte.

Na het maken van statieportretten voor de kerkdeur was het tijd om naar het huis van Lucia en haar moeder en grootmoeder te vertrekken, een kilometer of 8 van de Kathedraal. Lucia is als klein kind in het vuur gevallen en door de littekens van de brandwonden kan ze niet ver meer lopen. Haar moeder, Gladys, had een pick-up truck geregeld om haar, met wat buren en familie, naar de kerk te brengen. Na afloop van de dienst bleek de pick-up er niet te staan, maar een kleine personenwagen waar lang niet iedereen in paste. Wel zuur omdat de rit al was betaald. De kleine auto werd weggestuurd en de thuisreis werd te voet aanvaard. Wel een uitdaging hoor want Lucia, 12 jaar, werd dus op de rug gedragen. Zonder een woord van commentaar werd dit gedaan, natuurlijk alleen door meisjes en vrouwen. Er werd ook nog vrolijk bij gezongen. 

In Mategula waar Lucia en Gladys wonen was het feest al begonnen, verschillende gasten hadden zich al behoorlijk tegoed gedaan aan de Kachasu, lokaal gestookte sterke drank. Er was muziek en er werd flink gedanst. De belangrijke gasten (ik blijf het moeilijk vinden dat je daar zondermeer toe wordt gerekend alleen omdat je uit Europa komt en wit bent), werden binnen genodigd voor de lunch. Lekker, kip met rijst en salade. 

Na het eten was het tijd voor de financiële afhandeling, tijdens het dansen wordt er geld in plastic bakken gegooid of in het rond gestrooid. Het is dan natuurlijk belangrijk dat iedereen goed ziet hoe hoog je bijdrage is. Nog zo iets waar ik vanuit mijn Nederlandse achtergrond wel een beetje besmuikt mee omga. Om nog voor donker weer thuis te zijn vertrokken we rond een uur of 4 als een van de eerste gasten en ik stel me zo voor dat er nog lang door gefeest is.